1.turun kazananı ne Erdoğan oldu ne de Kılıçdaroğlu. 1.turun sonunda asıl kazananlar Sinan Oğan ve Ümit Özdağ. Aslında Muharrem İnce de tıpkı taktiği uygulamaya çalışıyordu ki ona “izin” vermediler. “Seçim”in ne cins fırsatlar doğurduğuna ve bu fırsatların “değerlendirilmesi” için ideolojik/politik/ahlaki prensiplerin hiçbir bedelinin olmadığına bir sefer daha tanıklık ettik. Ne hikmetse(!), bu çeşit davranışları gösterenlerin tamamı neredeyse “sağcı” siyasetçiler. Öbür ülkeleri bilmem lakin bizim ülkemizde çok varlar, bilhassa Tayyip Erdoğan’ın periyodunda daha da çoğaldılar; Süleyman Soylu, Numan Kurtulmuş, Devlet Bahçeli, Ertuğrul Günay, Metin Feyzioğlu, Mehmet Ali Çelebi, Fatih Erbakan, Abdüllatif Şener, Hulki Çevizoğlu, … Sahip olduğunu argüman ettikleri fikirlerin, bir gün içinde (ama nitekim bir gün içinde) tam aykırısını savunmaya başlayan, savunmakla yetinmeyip “karşı tarafın örgütlü militanı” haline dönüşenler.[1]
Asıl sorun, bu isimler değil elbette. Asıl sorun, bu çeşit omurgasızlığın bizim toplumumuzda yer etmesi ve siyasal düzlemde de “işe yarıyor” olması. Birbirini besleyip büyüten yozlaşma; “siyasette işe yarıyorsa arkadaşımla, komşumla, akrabamla olan bağda de işe fayda. Birebir gün söylediğimi sonraki gün değiştirebilirim, satamayacağım kimse yoktur”. Halbuki olması gerekeni hepimiz biliyoruz değil mi? Siyasi takımların bu cins omurgasızlara tevessül etmemesi ve bu çeşit omurgasızların toplumsal bağlantılardan dışlanması yani yüzüne tükürülmesi kaygısıyla sokağa çıkamaz hale getirilmesi.
***
Neyse, en asıl sıkıntımız bu kadar değil, “bir tanecik” daha var; 28 Mayıs Pazar günü sandıktan çıkacak olan. Kim çıkarsa çıksın “en asıl sorun”umuz olacak.
İlk olarak; sandık güvenliği. Yani Cumhur İttifakı üyelerinin (AKP, MHP, Hüda Par, Yine Refah, SES, falan), sandıkta oy eksiltmesini, oy eklemesini engellemek.
Yahu @herkesicinCHP yöneticileri, bu iş ne kadar güç olabilir. Bu yediğiniz ve sizlere oy verenlere yedirdiğiniz kaçıncı kazık, kaçıncı aldatılma? Artık yeter! Kuru propaganda laflarını geçip, “her şey denetimimiz altında, sistem kurduk, yüzbinlerce görevlimiz var, ıslak/kuru imzaları topluyoruz” mavallarını bir kenara bırakıp işe odaklanma vakti.
Üstelik bu sefer “iş” çok daha kolay. Muadil muhakkak, kıyaslama yapılacak sandıklar muhakkak. “Adamların” neyi nasıl yaptıkları zati muhakkak.
-Kamu vazifelisi kimliği taşıyan partizanların (asker, polis, işçi, v.s) ‘142‘ isimli evrak aracılığı ile kaç oy kullandığını denetlemek.
-Şaibeli olduğu birinci tıpta belirlenen 22 bin sandığa “çok özel ilgi” göstermek. En kolayından yüzde 90 iştirakin olduğu her sandık “şüpheli”dir. Bunun manası kolay; oy kullanma mühleti bittikten sonra sandık başında olanlar, oy kullanmayanlar ismine oy kullanmışlardır. Sandık başında bir adet “bağımsız gözlemci” olsa bu katakulli engellenir.
Sadece bu iki hususa odaklanmak bile kolay bir sonucu açığa çıkarır; birinci seçimde yapılan hırsızlığı. Ve elbette 2. çeşitte “karşı tarafın” yüzde 1-2 daha az oy almasını.
***
Şimdi gelelim “kazanma formülü”ne!
-Sinan Oğan’a giden yüzde 5 oy direkt Erdoğan’a esasen gidemez. Zira bu şahısa oy verenlerin çok büyük kısmı hatta tamamı Erdoğan zıddı olsa gerek değil mi? Erdoğan’dan yana olsalar birinci çeşitte verirlerdi esasen. En kolay matematikle, bunların yarısından bir fazlası bile Kılıçdaroğlu’na oy verse ortadaki fark yüzde olarak azalacaktır.
-1 milyondan fazla olan geçersiz oy, bu seçimde olmayacak. Yani bu seçimde “yanlış yere mühür basmak” olmayacak. Tek pusula, iki seçenek.
-1.turda oy kullanmayan 7 milyona yakın seçmen vardı. Bunların değerli bir kısmı, hele hele bu sonucu gördükten sonra oy kullanmaya gidecektir. Ve gidecek olanlar Erdoğan’a oy vermeye gitmeyecektir, onlar esasen birinci tıpta koşa koşa gitti.
***
Pekiyi, birinci cinste Kılıçdaroğlu’na oy verip de ortadaki farkı gördükten sonra “umutsuzluğa” kapılanlar, “adam kazandı zaten” diyenler! Hatta Ümit Özdağ’ın takviyesi sonrasında, kendisinin Özdağ ile birebir tavrı alacak olmasından “rahatsız” olacaklar!
Açıktır ki bu kategoride olanlar için “hiçbir şey yapılamaz” denilebilir. Ülkelerinin geleceğinde bir “değişim” yaratmak için ellerindeki rastgele bir “fırsat”ı kullanmaya bile tenezzül etmeyenler için “hiçbir şey yapılmamalı” denilebilir.
Ama o denli demeyelim ve zati bildikleri birkaç “reel şey”i hatırlatalım.
İlk olarak: Varsayalım ki “adam zati kazanacak”. Kazandığında, karşısındakileri yılgın, bezgin ve teslim alınmış mı kabul etsin? Yoksa kazandığında bile oy oranının azaldığını, iktidarının yalnızca çaldığı oylara dayandığını görsün ve tökezlediği anda her şeyini kaybedeceği kaygısıyla mı yaşasın?
İkinci olarak: Hangi Türkiye’de yaşamak, hangi iktidarla gayret etmek istersiniz?
Sağda solda varmış, “bu beni/bizi ilgilendirmiyor, ikisinin de birbirinden farkı yok, olmayacak da”. Bunu söyleyip, Ege’de kendisine toprak aramaya başlayanlar, yurtdışındaki iş ilanlarını incelemeye başlayanlar mevcut elbette.
Bir de bunu solculuk ismine, devrimcilik ismine diyenler var(mış). Açıkça bunlar şahsî tercihler olabilir, lakin siyasal bir tercihe dönüştürülüp yaygınlaştırılmaya çalışılıyorsa söylenecek birkaç lafı da hak eder. Halkın siyasal gündemi içerisinde olmayan, orada taraf örgütlemeyen kim olursa olsun gerçek bir çatışmadan kaçıyordur.[2] Sandık ile devrimci çabayı birbirinin karşısına koyanlar, yani “devrimcilerin sandıkla işi olmaz” diyenler de kendilerine diğer kriterler arasınlar. Mesela; devrimcilerin akıllı telefonla işi olmaz, devrimcilerin sendika ile işi olmaz, devrimcilerin twitter takipçi sayısıyla işi olmaz, devrimcilerin yasal imkanlarla işi olmaz, v.s. (Bakalım kaç şahıslar?)
Gelelim, Ümit Özdağ meselesine!
Herkes siyaset erbabı oldu, herkes biliyor, adamın ne yapmak istediğini; faşistlerin maddi ve ideolojik tesirini büyütmek.[3] Pekiyi, Kılıçdaroğlu seçilemezse bu tesir, engellenmiş mi olacak? Özdağ’ınki evet, fakat genel olarak hayır.[4] Faşistlerin (faşizmin) maddi ve ideolojik varlığını ortadan kaldırmanın sandıkla olmayacağını biliyoruz.
Sandık yalnızca sistem kuralları tarafından oluşturulmuş ve önümüze konmuş bir oy pusulasını söz ediyor. Çabanın ne başı ne ortası ne sonucu. O oy pusulasında bir tercihte bulunulur ve devam edilir. Hele hele devrimciler için bir “irade devri” asla değildir. İdeolojik bir değişim, politik bir farklılık da değildir. Kısaca; çıkacak hangi sonucun daha “avantajlı” olup olmadığıdır. (Özellikle bu seçimde durum böyle). Üçüncü bir tercih sandıkta değil, öbür bir yerde yaratılacak!
Yanıt verilmesi gereken soru ve alınması gereken tavır;
Tayyip Erdoğan’ın cumhurbaşkanlığında oturduğu bir ülkede mi, Kemal Kılıçdaroğlu’nun cumhurbaşkanlığında oturduğu bir ülkede mi sosyalizm çabasının geliştirilmesinin imkanları daha fazladır?[5] Erdoğan’ınkinde neler olduğunu yaşadık. Üstelik yeni bir Erdoğan iktidarında neler olacağını varsayım etmek hiç de güç değil. Soylu yerine Oğan, Feto yerine Hizbullah. Daha azgın bayan düşmanlığı, daha azgın yağma sistemi.
Yazının başındaki vurguya geri dönersek;
“Seçim” birtakım fırsatlar doğurur ve bu fırsatlar, ideolojik/politik/ahlaki prensiplere hiçbir ziyan vermeden “değerlendirilebilir”.
Farklı bir devir başlayabilir ve bunun için 28 Mayıs’ta yapılacak bir “iş” var!
NOTLAR:
[1] Asıl merak edilen ise bunların en başından itibaren “karşı tarafın adamı” olup olmadığı olsa gerek. Yani Sinan Oğan, başından itibaren Erdoğan’a karşı muhalefet etmekle görevlendirilmiş bir aparat mıydı? Yoksa seçim devrini fırsata çeviren bir teşebbüsçü, yatırımcı, fırsatçı mıydı?
[2] Haa, “gelin Suriye’de ya da Afganistan’da çaba edelim” diyenler varsa, o diğer elbette.
[3] Keşke dememek mümkün değil. Keşke sosyalistler ve Kürt siyasi hareketi de tıpkı taktiği uygulasa idi. Daha aday bile açıklanmadan, “çantada keklik” algısı oluşturulmasa idi.
[4] Kılıçdaroğlu seçilemezse Özdağ da “birtakım şeyler” alamayacak. Lakin karşı taraftakiler, Oğan, Bahçeli, v.s. çok şey alacak.
[5] Cümle yanlış okunmasın! “Sosyalizm gayretinin gelişmesi” değil, “geliştirilmesi”. Biliyoruz ki Bay Kemal’in tek başına varlığı, sosyalizm gayretine bir katkıda bulunmaz. Hatta Bülent Ecevit’i, Hikmet Sami Türk’ü de hafızada tutmak lazım.